Hoewel de Eredivisie weer is begonnen, is er toch nog niet heel veel actueel nieuws. Daarom gaan we wekelijks nog even door met het terugblikken met oud-betrokkenen op memorabele momenten uit de geschiedenis van Dynamo Heren-1. Met hen kijken we terug naar bijzondere wedstrijden en/of behaalde titels.
Drie op een rij voor Dirk
Dirk Sparidans speelde drie seizoenen voor de ploeg uit Apeldoorn. In het seizoen 2008/2009 verdedigde hij de clubkleuren van Piet Zoomers/D, een seizoen later speelde hij in de eredivisie voor SV Dynamo, en in het seizoen 2010/2011 streed hij met Draisma Dynamo voor de prijzen. Drie verschillende namen voor één-en-dezelfde ploeg. In alle drie seizoen seizoenen won Sparidans de nationale beker. Wij blikken met de libero met het rugnummer 7 terug op zijn laatste seizoen, en op de bekerfinale in het bijzonder.
“Eerlijk is eerlijk, ik heb het in de plakboeken van mijn moeder moeten opzoeken”
Supercup
Het seizoen begon echter met de wedstrijd om de supercup. “Omdat we in 2010 zowel de landstitel als de beker hadden gewonnen speelden we de wedstrijd om de nationale supercup tegen de verliezend bekerfinalist. Dat dit Landstede Volleybal/VCZ wist ik eerlijk gezegd ook niet meer hoor”, biecht Sparidans op. “Ik heb het kunnen terugvinden in één van de plakboeken waarin mijn moeder alle krantenknipsels van wedstrijden archiveerde. Ook had ik geen idee meer hoe die wedstrijd was verlopen, op YouTube heb ik wat beelden teruggevonden. We wonnen vrij eenvoudig met 3-0 en kregen in drie sets maar 55 punten tegen. Dan mag je dus zeggen dat het redelijk eenvoudig ging.”
Wat Sparidans nog wel weet: hij had die wedstrijd geen gebruikelijke rol. “Ik speelde die wedstrijd niet als libero maar als passer/loper. Niels Plinck kon niet spelen, een ook Ewoud Gommans was niet fit. Coach Redbad Strikwerda maakte mij daarom passer/loper, naast Floris van Rekom. Ewoud was nog wel fit genoeg om het liberoshirt aan te trekken. Het zegt iets over de kwaliteiten binnen de ploeg en hoe Redbad daarmee wist om te gaan.”
Europese duels
Wat Sparidans zich nog goed kan herinneren van het seizoen is het Europacuptoernooi. “We speelden tegen een team uit Finland. Uit verloren we, thuis wonnen we. Het was een bijzonder duel, want de honderdste Europacupwedstrijd van Dynamo. De wedstrijd werd beslist in een ‘golden set”, weet Sparidans nog.
Aan de Europese duels van Dynamo zegt de libero bijzonder goede herinneringen te hebben overgehouden. “Ik heb op veel plekken en in veel sporthallen internationale wedstrijden gespeeld. Maar ik durf gerust te zeggen dat het in Omnisport altijd perfect voor mekaar was, zeker wanneer we Europees speelden. De hal keurig omgedoopt tot een echte internationale arena, en een volle bak met het publiek lekker dicht op het veld… Er heerste in de hal dan een prima Europacupsfeer. Ik kijk daar met bijzonder veel plezier op terug.”
Verrassende uitschakeling in competitie
In de A-League, zoals de Eredivisie destijds heette, was Draisma Dynamo als tweede geëindigd. Achter Lycurgus. In de kwartfinale werd Twente’05 in twee duels afgeschud. In de halve finale was Rivium Rotterdam de tegenstander. De Apeldoorners waren vooraf de grote favoriet. De eerste wedstrijd was in Rotterdam en werd verrassend met 3-1 verloren. Thuis won Draisma Dynamo eenvoudig met 3-0, zodat een derde wedstrijd de beslissing zou brengen. Dat beslissingsduel vond eveneens plaats in Omnisport. De Rotterdammers zorgden voor een enorme sensatie door opnieuw met 3-1 te winnen en daarmee Draisma Dynamo uit te schakelen in de strijd om de landstitel. Slechts de bekerfinale restte nog.
“Ik speelde de laatste wedstrijden met pijnstillers”
Mentaal spelletje
Sparidans kan zich het voorjaar van 2011 nog wel herinneren. “In de halve finale van de play-offs kampten we binnen onze selectie met een aantal kleine klachten. Ik had bijvoorbeeld last van mijn heup. Door de zware belasting – we speelden veel wedstrijden in korte tijd – kon ik daarvan niet herstellen. Dat voelde niet goed, was verre van een ideale voorbereiding. Het betekende dat ik de bekerfinale moest spelen met pijnstillers.”
Ging het fysiek misschien niet optimaal, mentaal waren Sparidans en zijn teamgenoten prima in orde. “Orion was in de finale onze opponent. De perfecte tegenstander kan ik wel zeggen. Tegen die ploeg konden we ons uitstekend opladen, beter dan tegen welke andere tegenstander dan ook. Er was onderling sprake van gezonde rivaliteit, we wilden ons tegen hen graag bewijzen”, aldus Sparidans. Hij vervolgt: “Redbad had er bij ons ingehamerd dat we ons bewust moesten zijn dat we om een prijs speelden. Hij wist ons te prikkelen, zorgde dat wij ons onklopbaar voelden, dat we op ons best waren.” Het had succes. De bekerfinale in Almere verliep zoals iedereen met een Draisma Dynamo-hart vooraf hoopte. De Apeldoorners waren veel te sterk voor de Doetinchemmers en wonnen de finale met 3-0 (25-23, 25-18, 25-20).
Internationale carrière
In 2011 maakte Sparidans de overstap van Apeldoorn naar Tilburg. Daar komt hij vandaan, studeert hij en gaat er ‘noodgedwongen’ volleyballen bij Netwerk STV, toentertijd de satellietclub van het Belgische Maaseik. “Brecht van Kerckhove, die op dat moment bij Maaseik onder contract stond, was de trainer/coach in Tilburg. Zo ontstond de link met de Belgische competitie”, vertelt Sparidans. “Na twee jaar in Noord-Brabant kon ik mijn gedroomde stap naar een buitenlandse competitie maken en verhuisde ik dan ook naar België. Echter niet naar Maaseik maar naar Asse Lennik. Van 2013 tot 2016 speelde ik daar met heel veel plezier. We wonnen in het sportpaleis in Antwerpen de beker van België, streden mee om landstitels, namen deel aan de Champions League en bereikten de halve finale van de CEV Cup.”
De laatste clubs waarvoor Sparidans uitkwam voordat hij stopt als actief volleyballer zijn het Tsjechische Vaše Kladno en het Franse Nantes.
“Er staan 114 interlands op mijn naam. Dat hadden er misschien best wel meer moeten zijn”
Ook in Oranje was Sparidans actief. “Ik denk dat het 2008 was, toen ik voor de eerste keer werd uitgenodigd om mee te trainen met het Nederlands team dat toen onder leiding stond van Peter Blangé. Dat viel dus ongeveer gelijk met mijn komst naar Dynamo. Opvallende feitje: mijn debuutwedstrijd in Oranje, de vriendschappelijke wedstrijd Nederland – België in 2010, werd gespeeld in Apeldoorn, in de Topsporthal van Omnisport”, kijkt Sparidans met plezier terug. “Dat was een team met onder meer oud-Dynamospelers Robert Horstink en Wytze Kooistra.” 
Sparidans kwam uiteindelijk tot 114 interlands. “Dat hadden er best meer kunnen zijn, misschien ook wel moeten zijn. Maar er was veel concurrentie op de liberopositie. In mijn tijd moest ik vooral de strijd aangaan met Jelte Maan en Gijs Jorna. Helaas was er een periode dat ik die strijd niet won. Maar ik heb mijn actieve volleybalcarrière bij Oranje afgesloten met eerst een fraai EK en vervolgens een fantastische achtste plaats op het WK, dat in 2018 werd gespeeld in Bulgarije en Italië.”
Sparidans nam officieel afscheid van het Nederlands team in Ahoy Rotterdam tijdens de EK-wedstrijd Nederland – Polen. De libero die in de nationale ploeg speelde met rugnummer 5 ontving een wedstrijdshirt van Oranje met daarop gedrukt de cijfers 114!
Nog altijd behoorlijk actief met volleybal
En nu, wat doet Dirk Sparidans tegenwoordig? “Ik volleybal zelf niet meer maar houd mij nog wel bezig met volleybal. Best wel veel eigenlijk. Ik ben trainer/coach van Volley Tilburg Dames-1, dat uitkomt in de Topdivisie. Daarnaast ben ik assistent van Saskia van Hintum (bondscoach van Zwitserse volleybalvrouwen), en ik verzorg samen met onder meer Yannick van Harskamp clinics en volleybalkampen. En ik volg ook nog de trainerscursus VT4, de hoogste trainersopleiding in Nederland.”
Sparidans vertelt dat hij deze cursus in eerste instantie volgt uit interesse, gewoon voor zichzelf. “Het zorgt voor een stukje bewustzijn/-wording. Bijvoorbeeld: waarom vertelde een trainer mij destijds zus en zo, en zou ik dat ook zo doen of zou ik dat anders doen? Wat leer ik hier zelf van, en wat kan ik anderen leren met mijn kennis en ervaring. Dat vind ik belangrijk en geeft mij voldoening. En betekent dit dan dat ik bijvoorbeeld de ambitie heb hoofdtrainer te worden van de Eredivisieclub? Op voorhand niet, daarvoor volg ik de cursus niet. Bovendien plan ik niet te ver vooruit in de toekomst. Welke situaties zich in te zijner tijd voordoen, dat zien we dan wel weer. Ik kijk dan wel of de omstandigheden zo zijn dat ik mij er goed bij voel!”
Blijvende herinneringen aan Dynamo
Het is ondertussen al bijna tien jaar geleden dat Sparidans voor het laatst een wedstrijd speelde in het Dynamotenue. De oud-libero heeft aan zijn periode in Apeldoorn diverse warme vriendschappen overgehouden. “Heel bijzonder is de band die ik heb met de huidige teammanager van Draisma Dynamo. Michiel van Dorsten en ik waren destijds huisgenoten in een woning aan De Ploeg”, vertelt Sparidans. “Het klikte heel goed tussen Michiel en mij. Onze band werd nog sterker toen ‘Smitsen’ (de bijnaam die ik Michiel had gegeven) in het seizoen 2010-2011 zwaar geblesseerd raakte aan zijn knie. Zijn blessure zorgde ervoor dat we nog meer op elkaar aangewezen waren. En toen Michiel een paar jaar later voor de tweede keer een kruisbandblessure opliep onderhielden we op afstand veel contact, en kon ik op die manier weer wat voor hem betekenen. Een bijzonder voorbeeld van één van de fijne vriendschappen die ik heb overgehouden aan mijn Dynamotijd.”
Tekst: Teun Zijp