Draisma Dynamo’s pechvogel staat te popelen om gauw weer te kunnen vliegen. Rik van Solkema herstelt voorspoedig van de enkelblessure die hem sinds de jaarwisseling langs de kant houdt. Het lijdend voorwerp kan nauwelijks wachten totdat hij weer actief mag meewerken aan de voltooiing van het in werking gestelde kampioensproject.
Het liefst gooit Van Solkema zo snel mogelijk alle remmen los. De patiënt waakt er nochtans voor om overhaast te werk te gaan bij zijn revalidatie. Van Solkema beseft dat een gezonde enkel van eminent belang is bij de stappen die hij in de toekomst in het topvolleybal hoopt te maken. De gevelde diagonaalspeler luistert goed naar zijn lichaam en slaat de raadplegingen van zijn belangrijkste adviseurs niet in de wind.
“Ik zou de bekerfinale graag willen spelen, maar de trainers zeggen dat dat te vroeg is. Het is aan mij om te laten zien dat het wel kan. Mocht ik die finale onverhoopt niet halen, dan isdie play-offserie mijn doel. Wat mij betreft komt dát zekergoed. Ja, dat gaat lukken”, is hij hoopvol gestemd over niet al te lange termijn weer binnen de lijnen te staan.
Het eindejaarstoernooi in Roeselare leek voor Van Solkema een uitgelezen gelegenheid om zich in de kijker te spelen. Helaas gebeurde dat voor het 20-jarige talent op een andere manier dan hij vooraf in gedachten had. De zware blessure aan zijn linker enkel die hij op de tweede toernooidag opliep in de confrontatie tegen SAMEN.Lycurgus betekende voor de diagonaalspeler een lelijke streep door de rekening, een pijnlijke afsluiting van een voor hem persoonlijk succesrijk 2019.
“Bennie Tuinstra, een van hun aanvallers en nota bene een goede vriend van me, kwam onder het net door. Met de onderkant van mijn wreef landde ik op zijn voet. Zo klapte ik door die enkel heen. Het was gelijk heel pijnlijk”, blikt de Fries met enig afgrijzen terug op die vermaledijde zaterdag in België. Terug in Nederland werd de diagnose gesteld dat de band van het gewricht was afgescheurd. “Gelukkig was het geen breuk, anders was het einde seizoen geweest.”
Om het nieuwe kalenderjaar in de lappenmand te moeten beginnen viel de onfortuinlijke Draisma Dynamo-speler rauw op z’n dak. “Ik heb twee weken thuis gezeten. In die eerste dagen zat een enorm ei op. Eerst was het blauw, toen paars en daarna geel. Ik besefte meteen al na terugkeer uit België dat het behoorlijk mis was. Thuis bij mijn ouders op de bank in Heerenveen dacht ik wel even aan die wedstrijden die eraan zaten te komen. Rusland, Lycurgus, Orion. Dan krijg je wel zoiets van ‘fuck’, die wedstrijden moet ik missen. Maar een blessure komt natuurlijk nooit op een goed moment”,
Onder leiding van fysiotherapeut Twan Verboom werkt hij sinds begin januari naar zijn rentree toe. “Ik ben een of twee keer per dag met Twan bezig. Het gaat met kleine stapjes Na de balans- en mobilisatie-oefeningen heb ik alweer een aantal sprongen gedaan. Misschien moet ik een beetje afgeremd worden, dat klopt wel, ja. Het is goed dat ik om mij heen mensen heb die daarop toezien. Zowel Twan als de trainer bepalen over mijn herstel en wat het beste voor mij is. Vooral Redbad is er heel voorzichtig in. Hij zegt: je moet nog vijftien jaar langer door met die enkel. En daar heeft hij natuurlijk gelijk in.”
“Het was aanvankelijk de bedoeling dat ik mee zou gaan naar Novosibirsk, maar dan had ik vier dagen niets kunnen doen. Die dagen gooi je dan weg. Al is het zeker balen dat ik thuis moest blijven. Ik heb de wedstrijd gekeken via de livestreamvan de CEV. Heel raar om zo je eigen team te zien spelen. Ik heb nooit eerder op zo’n manier voor de tv gezeten. De jongens hebben echt heel goed gespeeld. Mét een jetlag in de benen, vergeet dat niet. Als die Russen hier naartoe komen, krijgen zij daar ook mee te maken”, weet Van Solkema dat ook de return tegen Lokomotiv in Apeldoorn te vroeg voor hem komt, zelfs al stond al bij de uitwedstrijd bij Zaanstad al weer op het wedstrijdformulier.
Het gedwongen toekijken kan hem slechts matig bekoren, geeft Van Solkema eerlijk toe. Van hoe zijn ploegmakkers zonder hem huishielden in de beker en eredivisie, genoot hij daarentegen met volle teugen. Vooral hoe Nico Manenschijn zich uitleefde op ‘zijn’ plek, stemt hem blij. “Het was mooi om te zien hoe goed ze speelden. Ik vind het ook knap hoe Nico het oppakt nu hij weer vanaf het midden op de diagonaal moet staan. Het zou extra vervelend zijn als het juist op die positie niet loopt. Het neemt niet weg dat ik er een hekel aan heb om aan de kant te zitten. Dit is mijn vierde seizoen in de eredivisie. Tot aan die blessure heb ik nooit een wedstrijd gemist. Als je in het veld staat, geef je de bal een ros. Langs de kant heb je er geen aandeel in. De spanning is er wel, maar je kunt niets doen.”
Van Solkema droomt ervan te schitteren in de play-offs en een beslissende rol vervullen in de ontknoping van de titelstrijd. Of dat streven reëel is, zal de komende weken moeten blijken.Het vertrouwen in een goede afloop is hoe dan ook groot. Van Solkema gelooft dat Draisma Dynamo alleen zichzelf van de landstitel kan afhouden. “Als wij ons ding doen, is er geen team in Nederland dat ons kan verslaan.”
Vliegen hoopt hij dan zo snel mogelijk weer te kunnen. Zweven is er niet bij in de uitgebalanceerde selectie van Draisma Dynamo, verklapt Van Solkema. Ervaren medespelers houden hem en de andere toekomstige steunpilaren met beide benen stevig op de grond. “Renzo Verschuren, Jeroen Rauwerdink en Freek de Weijer weerhouden de jonkies van fouten. Renzo en Jeroen zijn een beetje vaderfiguren voor ons. Renzo doet dat één op één. Jeroen pakt meer het hele team. Freek houdt als aanvoerder op zijn eigen manier de boel scherp.”
Tekst: Rob Kruitbosch
Fotografie: Wout van Zoeren