Mike van Cooten mocht tijdens leerjaar bij VoCASA al eredivisielucht opsnuiven

image0.jpeg
In navolging van zijn opa brandweerman worden is al van jongs af aan zijn grote droom. Dat hij ooit eredivisievolleyballer zou worden, daar was Mike van Cooten als jochie bij zijn eerste club VTC in Woerden helemaal niet mee bezig. Sinds dit seizoen maakt de 23-jarige diagonaalaanvaller deel uit van de hoofdmacht van Draisma Dynamo.
 
“Ik heb eigenlijk nooit de ambitie gehad om in de eredivisie te gaan volleyballen. Ik keek er niet op die manier naar. Wel kwam ik steeds een stapje hoger. Op een gegeven moment heb ik toen aan Redbad Strikwerda gevraagd wat ik moest doen om in Heren 1 van Dynamo te komen. Hij antwoordde: óf eerst bij een andere club ervaring opdoen óf de beste aanvaller van de Topdivisie worden”, vertelt het voormalige ‘kanon’ van Dynamo 2.  

Ofschoon hij in de Draisma Dynamo Arena al met zekere regelmaat met de selectie meetrainde, mocht het talent in het seizoen 2020-2021 in Nijmegen voor het eerst écht eredivisielucht opsnuiven. “Ik ging naar VoCASA met het idee dat alles wat ik zou gaan spelen mooi meegenomen was. Ik speelde er meer dan verwacht. Ik heb er een leuk jaar gehad. Het was alleen jammer dat we door corona geen volledig seizoen konden draaien. Ik heb ervoor gekozen om terug te gaan naar Dynamo 2 omdat ik begon met de brandweeropleiding. Als ik die opleiding niet had gedaan, was ik misschien wel langer in Nijmegen gebleven.”
image1.jpeg 
Bij zijn terugkeer bij de Dynamoreserves liet hij zich nadrukkelijk gelden. “Aan het einde van het seizoen kwam Redbad. En? Wat denk je ervan? Door mijn opleiding heb ik de keuze pas laat gemaakt. Ik ben blij dat ik de kans krijg. Om na zoveel jaren bij Dynamo de stap te maken naar Heren 1, is leuk. Ik laat het op me afkomen.” 
 
Het lid van de vrijwillige brandweer in Deventer heeft de duik in het diepe tot dusverre geen moment berouwt. “Je gaat meer trainen. Van twee keer naar zes keer. En wedstrijden erbij. Het is een stukje serieuzer dan bij Heren 2. In Heren 2 was ik een van de dragende spelers. Bij Heren 1 is dat niet zo. Een broekie? Ja, misschien mag je het zo wel noemen. Ik vind het in elk geval hartstikke leuk. Jongens uit het team vinden ook dat ik het goed oppak. Er zit een stijgende lijn in qua niveau. Ik merk het bijvoorbeeld aan dat ik op de trainingen ballen makkelijker scoor dan voorheen.”  
 
Zijn teamgenoten dragen bij aan zijn ontwikkeling als volleyballer, zo oordeelt Van Cooten. “Ik kan me lekker optrekken aan bepaalde spelers. Ik denk dat we elkaar ook uitdagen. Daar word je beter van. Eén van de fijne dingen aan Redbad is dat hij zegt dat je je zaken zelf moet oplossen. Stel dat Martijn Brilhuis geblesseerd zou raken, dan moet ik er wel staan. Als ik langs de kant sta, kijk ik ook wel naar hoe hij ballen slaat. Daar kan ik dan op trainingen mee experimenteren.”
 
Vorig seizoen stond hij met Dynamo 2 in de Topdivisie. Inmiddels stond hij in de voorronde van de Champions League en de CEV Cup tegenover buitenlandse topteams. “Die Europacupwedstrijden zijn natuurlijk supergaaf om mee te maken. Helemaal als je, zoals ik, vanuit binnen Dynamo doorgaat naar het eerste. Als je beter wilt worden dan dat je nu bent, dan is het goed om tegen ploegen als Benfica of Skra te spelen. Tegen Benfica kwamen we er in die eerste set heel erg dichtbij. Die Polen waren ook gewoon heel erg goed.” 
 
Van Cooten noemt de Europese première tegen VC Strumica Nikob uit Noord-Macedonië een goede les voor het jeugdige Draisma Dynamo. “Thuis wonnen we vrij eenvoudig. Uit hadden zij die Russen erbij die er in Apeldoorn niet bij waren. Dat het daar moeilijk ging, had met scherpte te maken, met hoe je aan zo’n wedstrijd begint. Redbad zegt dan: iets wat we vooral niét moeten doen, is die gasten onderschatten. Je steekt er van op dat je rust en kalmte moet bewaren. Én dat je er vooral van moet genieten. Niet blijven hangen in een negatieve sfeer als je toevallig een keer niet scoort. Je gaat wel anders naar zo’n wedstrijd dan naar een normale competitiewedstrijd. Je moet meer risico’s nemen. Dan bestaat de kans dat je weleens fout kan serveren.”
 
“Alles dat erbij komt kijken is supermooi. Het is een avontuur. Bij aankomst op het vliegveld kijkt iedereen je aan. Dan vragen ze of wij basketballers zijn. Na die wedstrijd in Polen zijn we naar Auschwitz geweest. Vooraf wist ik eigenlijk niet zo goed wat ik daarvan moest verwachten, maar het was heel indrukwekkend”, inhaleert Van Cooten zowel binnen als buiten het veld gretig alle nieuwe indrukken die hij opdoet.
 
De nuchtere sportman wil met Draisma Dynamo meespelen om de prijzen. “Het mooiste zou zijn om minstens één prijs te pakken. Al wil je natuurlijk altijd de volle buit. Zelf hoop ik dat ik zoveel mogelijk mag spelen en er persoonlijk een steentje aan kan bijdragen. Ik ben nooit tevreden. Aan het einde van het seizoen kijk ik wel naar waar ik sta. Ik doe altijd m’n best. Meer kan ik niet doen. Ik heb het heel goed naar m’n zin. Maar we hebben nog een lange weg voor ons.”
 
Dat zijn zus Caya aan de weg timmert in het Dames 1-team vervult het kleine broertje (2.00 meter lang) met trots. Al spreekt Mike van Cooten liever over zijn ‘oudere’ zus dan zijn ‘grote’ zus, corrigeert hij. “Caya is mijn oudere zus, ja. Zij is twee jaar ouder dan ik. Eerst speelden we altijd op twee velden naast elkaar. Nu is dat niet meer zo. Nu volleyballen we allebei in de eredivisie. En dan ook nog eens allebei bij Dynamo. Dat is echt supergaaf.”Fotografie: Wout van Zoeren

Ontvang een melding bij nieuwe berichten

Wij beschermen je privacy en delen je persoonsgegevens uitsluitend met derden die deze service mogelijk maken. Lees onze privacyverklaring.