Voor Tijmen Laane was het seizoen al voorbij voordat het goed en wel begonnen was. De zware knieblessure die hij opliep in de tweede competitiewedstrijd zette voor de in februari 35 jaar geworden Draisma Dynamo-nieuwkomer een streep door zijn seizoen en misschien zelfs wel door zijnvolleybalcarrière. Terwijl de routinier zichzelf juist zoveel had voorgenomen bij zijn nieuwe club, vindt hij zichzelfnoodgedwongen terug in een tijdrovend revalidatieproces.
De krukken waarmee hij zich aanvankelijk moest voortbewegen, heeft Laane bijna een half jaar na de voor hem noodlottige landing op de vloer van de Topsporthal Achterhoek niet meer nodig. Lopen kan hij inmiddels alweer geruime tijd zonder hulpmiddelen. Maar daar is verder ook eigenlijk alles wel mee gezegd. Aan volleyballen op topniveau hoeft de inwoner van Doetinchem voorlopig niet te denken.
“Voor herstel van zo’n blessure staat negen tot twaalf maanden, zeggen ze. Als alles meezit, zou ik dus in augustus weer wat kunnen doen. Misschien dat volleyballen er dan weer in zit. Het is afwachten. Ik ben al aardig op leeftijd. Natuurlijk hoop ik m’n niveau terug te vinden. Ik heb geen idee of dat lukt. Er zijn heel veel onduidelijkheden. Ik trek m’n eigen plan en werk m’n eigen programma af. Momenteelben ik niets waard. Als ik op de fiets zit, ben ik al uitgeteld”, verzucht de pechvogel dat hem nog een lange weg naar volledig herstel wacht.
Uitgerekend in de wedstrijd tegen zijn vorige club sloeg het onheil toe. Vrijdag 7 oktober was het. Op dezelfde plek waar enkele maanden eerder de landstitel werd veroverd, bleef Draisma Dynamo die avond Orion opnieuw met de nodige overmacht de baas. Tijmen Laane kwam echter niet ongeschonden uit de strijd. Bij het beslissende punt zat hij als een uitgetelde bokser op een stoel achter de spelersbank langs de kant. Een verkeerde landing bij een 6-10 voorsprong in de vierde set betekende voor hem het voortijdige einde van de wedstrijd en het begin van veel fysieke ellende.
“Ik heb alleen met Draisma Dynamo meegedaan tegen Strumica en in de eerste competitiewedstrijd bij het Talentteam. Uit bij Orion ging het mis. Het was aan het einde van de wedstrijd. We stonden dik voor. Toen zakte ik door die knie heen. Het werd me al gauw duidelijk dat het mis was. Eerst had ik nog de illusie dat het misschien alleen m’n meniscus was. Na een MRI kwam er duidelijkheid. De kruisband en meniscus waren gescheurd. En ook de mediale band was beschadigd”, herhaalt de patiënt hoe de definitieve diagnose luidde.
Sinds die noodlottige vrijdagavond in Doetinchem is deroutinier veroordeeld tot werken aan zijn herstel. Stukje bij beetje krabbelt hij overeind, constateert hij met gematigd optimisme. “Ik ben zeker drie keer in de week in Apeldoorn. Voor krachttraining en om naar de fysio te gaan bij FSG. Met die krachttraining ben ik meteen na de operatie al begonnen. Om weer power in de benen op te bouwen. Strekken en buigen lukte aanvankelijk niet. Door deadliften en kleine loopvormpjes moet de knie weer meer belastbaar worden. Ik kan inmiddels alweer redelijk veel. Ik wandel normaal. Alleen rennen zit er nog niet in.”
Zijn verwoede pogingen om weer op de been te komen gingenook gepaard met praktische ongemakken. Zo ondervond Laane dat het niet zo eenvoudig is om zijn 205 centimetersmet een onwillig kniegewricht in een auto te wurmen. “Het duurde zes weken voordat ik geopereerd kon worden. Om de knie te ontlasten droeg ik een brace. Tweeënhalve week kon ik niet autorijden. Ik rijd in een automaat. Gelukkig is het m’n linkerknie. Rijden is geen probleem. Maar omdat ik die knie niet kon buigen kwam ik amper de auto in. Ik heb dus wel even moeten uitzoeken hoe ik erin moest stappen.”
Zijn werkzaamheden bij een financieel dienstverlener kon de pechvogel zo goed en zo kwaad als het ging wel voortzetten. “Naast het volleybal werk ik twintig uur in de week. Ik ben startend op de maatschappelijke ladder. Ik voel me echt een broekie. Aangezien ik voornamelijk thuis werk, heb ik gewoon geprobeerd om m’n uren te maken. Ik heb goede en slechte dagen. Ik heb heel wat pijnstillers geslikt. Het probleem is dat ik m’n energie niet kwijt kan. Als ik de jongens zie, is dat best confronterend. Vooral in het begin had ik daar veel last mee.”
“Ik ben bij Draisma Dynamo gekomen met een aantal doelstellingen voor mezelf. Ik wilde het niveau halen en laten zien dat ik hier hoor te zijn. Daarnaast vond ik het leuk om het volleyballen als job te doen. Tot slot ik wilde proberen mijn ervaring over te brengen op de jonge spelers. De meeste dingen zijn niet uitgekomen. De jongens helpen daarentegenkan ik ook vanaf de bank doen”, probeert de gekwetste passer/loper daarom maar van de nood een deugd te maken.
Als een soort mentor ontfermt Laane zich over zijn minder ervaren medespelers. Bij elke wedstrijd zit hij op de bank. “Ik probeer volledig mee te draaien. We hebben niet zoveel ervaring in het team. Naast mij was Ramon Martinez Gioneigenlijk de enige ervaren speler. Zelf heb ik zowel in Nederland als in het buitenland veel meegemaakt. Ik ben full-prof geweest. Ik hoop dat ik de jongens kan ondersteunen. Ik probeer ze bepaalde dingen vanuit een andere hoek te laten zien. Soms betreft dat kleine adviezen. Soms gaat het om persoonlijkheidsdingen.”
Of er in hem een toekomstig trainer schuilgaat? Laane wuift die veronderstelling quasi-verontwaardigd weg. Als ‘praatpaal’ komt hij beter tot zijn recht, meent hij. “Ik houd er niet van om voor een groep te staan. Ik ben liever individueel met spelers bezig.”
Door zijn medespelers te stimuleren om het beste uit zichzelf te halen, hoopt Draisma Dynamo’s onbezoldigd ‘mentalcoach’ in elk geval wel een bijdrage te leveren aan de prolongatie van de landstitel. Ondanks dat hij qua spel nog wel het een en ander voor verbetering vatbaar vindt dicht de ervaringsdeskundige Draisma Dynamo goede kansen toe het seizoen af sluiten als zowel kampioen als bekerwinnaar. “Het valt mij op dat veel teams hun zaken niet voor elkaar hebben. Ook wij kunnen beter dan we soms laten zien. Maar al met al denk ik dat wij een beter team hebben dan de rest.”
📸 Wout van Zoeren