In een tijd waarin er, als gevolg van de coronapandemie, helaas nauwelijks of geen actueel sportnieuws te melden valt, blikken we met oud-betrokkenen terug op memorabele momenten uit de geschiedenis van Dynamo Heren-1. Met hen kijken we terug naar bijzondere wedstrijden en/of behaalde titels.
Zaterdag 1 november 1986
De wedstrijd wordt die dag al vroeg gespeeld, om 13.00 uur plaatselijke tijd (11.00 uur Nederlandse tijd). Eric Janssen kan zich de bustocht naar de sporthal nog goed herinneren. ”We reden vanaf ons hotel in het Europese gedeelte van de stad (destijds ook al heel erg modern en westers georiënteerd), via de enorme brug over de Bosporus, naar de sporthal op het Aziatische gedeelte van Istanbul. In dat deel van de stad leek het wel of de tijd tientallen jaren had stilgestaan, wat zagen de straten daar er armoedig uit.”
Bij de sporthal aangekomen werd de ploeg door trainer/coach Abe Meininger naar de kleedkamer gedirigeerd. “Vervolgens gebeurde er iets opvallends”, vertelt Janssen. “Zodra alle spelers in de kleedkamer aanwezig waren draaide onze trainer/coach de deur op slot, sloot hij ons dus op. Ongeveer een kwartier voordat de warming-up zou beginnen. Met als doel om goed over de wedstrijd te laten nadenken, ons te concentreren. Focussen dus. Meininger was ook trainer van Jong Oranje, en achteraf hoorden wij dat hij dat daar ook altijd deed vóór aanvang van interlands. Maar wij hadden dit nog nooit meegemaakt. We wisten dan ook niet goed hiermee om te gaan. Normaal gesproken leefden we redelijk relaxed naar de wedstrijden toe, met in de kleedkamer een hoop grappen en grollen.”
De wedstrijd
“Het duurde voor mijn gevoel best wel lang voordat we werden ‘bevrijd’ uit de kleedkamer om naar de zaal te gaan. Daar werden we opgewacht door zo’n 1500 uitzinnige en veel kabaal makende supporters. Die vervolgens alles deden wat God en Allah hadden verboden, met alleen maar als doel om ons uit onze concentratie te halen”, aldus Janssen. “Of het daaraan lag? Over de wedstrijd kunnen we kort zijn: binnen drie kwartier stonden we al weer buiten met een dikke 3-0 nederlaag. Wat een ontgoocheling!”
De rapportcijfers de volgende dag in de krant logen er ook niet om.
Afterparty
Na de wedstrijd was de vrede weer snel getekend. Ons team werd door de president van Galatasaray uitgenodigd voor een diner waarbij beide teams inclusief bijbehorende afvaardigingen aanwezig mochten zijn. “De president van onze gastheren arriveerde als laatste, pas na een minuut of tien. Hij werd vervolgens door de Turkse mensen begroet alsof hij een half-god was. We keken onze ogen uit.”
De aanvoerder van destijds doet nogmaals een beroep op zijn geheugen. “Het diner bestond uit verschillende gangen. Tijdens het diner werden er toespraken gehouden. Eerst de president van Galatasaray (in het frans), en daarna onze voorzitter, Wim Jonker sr. (in het Engels). Met alleen het toetje nog te gaan stond de oudste speler uit onze selectie, Ron van Dijk, plotseling op en vroeg om de aandacht. Hij vertelde dat de aanvoerder van PZ Dynamo ook graag een speech wilde houden. Uiteraard wilde hij mij voor het blok zetten met een typische spelersgrap. Ik wist natuurlijk van niks.”
“Mijn teamgenoten hoopten op een blooper van mij, maar ik bracht het er eigenlijk best redelijk vanaf” – Eric Janssen
De pas 24-jarige aanvoerder had vervolgens een paar seconden nodig om even bij te komen van de schrik maar wilde zich niet laten kennen. “Zoals het hoort heb ik mij toen eerst netjes tot de president van Galatasaray gericht. In mijn beste frans wist ik hem in een paar zinnen duidelijk te maken dat mijn Engels toch nét iets beter was dan mijn frans, en dat ik mijn speech dus in het Engels zou voortzetten. Vervolgens heb ik een keurige speech gehouden ten overstaan van het hele gezelschap bestaande uit ongeveer 60 mensen! I
k heb verteld dat de wedstrijd voor ons toch behoorlijk teleurstellend was verlopen, maar dat er natuurlijk ook nog in Apeldoorn moest worden gespeeld. Dat we er naar uitkeken om ze thuis te mogen verwelkomen. En dat we dan natuurlijk wel uit een ander vaatje zouden tappen! Hoewel mijn teamgenoten natuurlijk hoopten op een gigantische blooper van mij, maar ik heb het er redelijk zonder kleerscheuren van afgebracht”, lacht Janssen.